Hieronder staat een stuk tekst geschreven door een jong meisje genaamd Almira dat ik in het Engels heb vertaald. Haar verhaal is pijnlijk om te lezen, het benadrukt de problemen waar veel mensen in Bosnië en Herzegovina onder lijden. Toch vond ik, terwijl ik aan deze tekst werkte, veel te bewonderen. Almira (14) is slim, leergierig en heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ze heeft leiderschapskwaliteiten – hoewel ze problemen om zich heen ziet, zoekt ze op natuurlijke wijze naar oplossingen. Als zodanig illustreert ze prachtig waarom het werk van Charity Bosnian Kids zo belangrijk is. Door een deel van de effecten van armoede op de ontwikkeling van kinderen te compenseren, geven we slimme jonge geesten de kans om zich te ontplooien. Uw vrijgevigheid helpt om Almira te steunen en kinderen zoals zij een kans op succes te geven.

Sara, ambassadeur Charity: Bosnian Kids

Mijn naam is Almira en ik zit in de negende klas – tevens mijn laatste jaar van basisschool Hasan Kikić. Ik kwam naar deze school in de zevende klas, en niet onder de beste omstandigheden. Ik heb mijn hele leven problemen gehad, maar vooral in die periode. Ik was bang om nieuwe mensen te ontmoeten, ondanks dat ik erg communicatief was. Ik maakte mij zorgen of ik wel geaccepteerd zou worden door mijn leeftijdsgenoten en mijn leraren. Echter besefte ik gaandeweg al snel dat ik vrienden voor het leven had gemaakt. Ik was vooral onder de indruk van het feit dat er in de klas geen verdeeldheid heerste op basis van onze financiële situatie, wat mijn geestelijke gezondheid voordien erg had beïnvloed: naast mijn problemen thuis had ik ook te maken met pesterijen door mijn leeftijdsgenoten. In die tijd verloor ik mijn zelfvertrouwen en zag ik mezelf als minder waard dan anderen, met als gevolg dat ik nu erg gevoelig ben en moeite heb om mensen te vinden die ik kan vertrouwen. Maar ik werd op deze school door de anderen geaccepteerd alsof we elkaar altijd al hadden gekend, en ook de leraren waren erg aardig. In elke leraar zie ik een persoon die ik in alle opzichten kan vertrouwen. 

Ik was een uitstekende leerling gedurende mijn hele schooltijd, mijn favoriete vak was Bosnisch, vooral literatuurlessen waar we onze meningen konden delen en ons werk met het echte leven konden vergelijken. Ik lees graag boeken van onze auteurs, vooral Branko Ćopić. Op de een of andere manier vind ik in zijn geschriften aanwijzingen voor de toekomst. Ik bewonder de manier waarop hij laat zien dat de wereld niet zo geweldig is als deze op het eerste gezicht lijkt, dat onze paden vol obstakels kunnen zijn, maar het belangrijkste is dat hij ons manieren laat zien waarop we kunnen volharden. In boeken, en soms als ik over mijn eigen leven schrijf, vind ik troost en een ‘beste vriend’. Ik hou ook van wiskunde en natuurkunde omdat ik deze vakken zie als een worsteling naar een oplossing. Mijn uitdaging op school zin ‘m in kunst & cultuur, omdat ik mij daar niet in kan vinden.

Als ik groot ben zou ik veel dingen willen worden, maar al mijn verlangens leiden me naar het beschermen en helpen van mijn volk en al diegenen die het nodig hebben. Ik zou mensen, vooral kinderen, alles willen geven waarvan ik nu kan zeggen dat ik het nodig had, omdat ik geloof dat zelfs mijn korte reis door het leven mij de nodige levenslessen heeft geleerd. Op een bepaalde manier ben ik dankbaar voor dit alles, omdat ik denk dat ik nu mijn houding en vooral mijzelf, heb opgebouwd. Graag zou ik bijvoorbeeld rechten studeren, omdat ik tegenwoordig overal om me heen zie dat we onze rechten aan het verliezen zijn en we er niet hard genoeg voor vechten. Om die reden wil ik mij inzetten voor meer rechtvaardigheid.

Een andere keuze zou criminologie zijn, waarmee ik alle vrouwen, kinderen en mensen zou willen beschermen tegen allerlei vormen van geweld. Ook zou ik de mensen wijzen op de gevaren van verdovende middelen en spreken over de gevolgen ervan, want daar wordt in ons land zelden over gesproken en toch zijn er steeds meer mensen die eraan onderdoor gaan. Het doet me zo’n pijn dat dit voornamelijk minderjarige mensen zijn, dat ik er op alle mogelijke manieren ziedend over wil schreeuwen, maar zonder dat ze het verkeerd opvatten. Mijn familie heeft zich met moeite uit deze situatie gesleept en ik denk daarom dat ik er zo uitgesproken over ben. Alles veranderde voor mij toen mijn familie, en voornamelijk mijn vader, daaruit ontsnapte.

Tot slot zou ik ook graag maatschappelijk werker of pedagoog willen worden om dezelfde redenen als hierboven. In de eerste plaats wil ik me inschrijven aan een universiteit, al spreek ik me daar niet zo vrijuit over uit. Ik wil mijn ouders niet in een ongemakkelijke positie brengen, omdat ik weet dat zij het zich niet kunnen veroorloven. Ik woon met mijn familie in een sociale huurwoning die niet echt in de beste staat verkeert, maar aangezien ik vroeger in een klein lemen huis woonde waar er slechts twee kamers waren – en we alleen maar konden dromen van een warme badkamer – is dit appartement een stap in de richting van de verwezenlijking van mijn droom. 

In dat huis woonde ik met mijn ouders en twee zussen, van wie er één kind met speciale behoeften is. Haar gezondheid kon in die omstandigheden niet verbeteren, en we konden ons nauwelijks de rolstoel veroorloven die we zo dringend nodig hadden. Ook nu nog leven we van de invaliditeitsuitkering van mijn zus, die ze vanwege haar ziekte ontvangt. Met dat maandelijkse inkomen kunnen we de medicijnen voor mijn vader bekostigen en de rekeningen betalen. Juist om al deze redenen streef ik ernaar om zo goed mogelijk te presteren op school, zodat ik mijn ouders en mijn zussen zo snel mogelijk in leven kan helpen realiseren dat zij verdienen. Mijn uiteindelijke doel, waarvoor ik grote stappen zet, is voor mijn gezin een nieuw huis te laten bouwen dat van ons is, een nieuw begin.